Το όνομα του Ντόναλντ Τραμπ ακούγεται ολοένα και περισσότερο, καθώς αυξάνονται συνεχώς οι πιθανότητες να είναι αυτός ο τελικός νικητής στην κούρσα για την ανάληψη του χρίσματος ως υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων για τις προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε το φαινόμενο Τραμπ, όπως αυτό περιγράφεται όχι από τους υποστηρικτές του, αλλά από τους πολεμίους του.

Οι προτάσεις του Τραμπ, οι οποίες αξίζει να σημειωθεί ότι γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς, για την απέλαση 11 εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, την απαγόρευση εισόδου των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ, την οικοδόμηση φράχτη κατά μήκος των αμερικανομεξικανικών συνόρων, προκαλούν την οργή των εκφραστών της αμερικανικής εκδοχής της “πολιτικής ορθότητας”. Σε άρθρο του στους Financial Times, ο Μάρτιν Γουλφ χαρακτηρίζει τον Τραμπ ως “αδαή, ξενόφοβο και έρμαιο παρανοϊκών φαντασιώσεων”. Εναντίον του δεν κινούνται μόνο οι εκπρόσωποι των Δημοκρατικών, αλλά και οι Ρεπουμπλικάνοι συντηρητικοί ιδεολόγοι.

Οι “αιρετικές” απόψεις του Τραμπ για την αμερικανική εξωτερική πολιτική αμφισβητούν τα θεμέλια της ρεπουμπλικάνικης “ορθοδοξίας”. Μια συγκεκριμένη πτέρυγα του κόμματος αντιστέκεται με πείσμα στην προοπτική αυτή. Είναι οι “Ιέρακες” της εξωτερικής πολιτικής, γνωστοί συλλήβδην ως νεοσυντηρητικοί. Σε πρόσφατες συνεντεύξεις τους, ηγετικές φυσιογνωμίες του νεοσυντηρητικού χώρου -άνθρωποι που στήριξαν τον πόλεμο στο Ιράκ, απεχθάνονται τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν και θεωρούν την ασφάλεια του Ισραήλ μη διαπραγματεύσιμη- εκτιμούν πως ο Τραμπ θα αποτελούσε καταστροφή για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και δεσμεύονται να μην τον στηρίξουν σε καμία περίπτωση.

“Η Χίλαρι αποτελεί τη λιγότερο κακή επιλογή. Η εκλογή του Τραμπ στην προεδρία θα ήταν μια πραγματική καταστροφή για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ”, λέει χαρακτηριστικά ο Έλιοτ Κοέν, πρώην στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών επί προεδρίας Τζορτζ Μπους. Σε συνέντευξή του στο διαδικτυακό περιοδικό Vox, ο υποστηρικτής του πολέμου στο Ιράκ, Ιστορικός και μέλος του ινστιτούτου Council on Foreign Relations, Μαξ Μπουτ, υποστηρίζει ότι και αυτός θα ψήφιζε την Χίλαρι Κλίντον, αντί του Ντόναλντ Τραμπ: “Η ιδέα της υποψηφιότητας Τραμπ με κρατά ξύπνιο τα βράδια”.

Δεκάδες ρεπουμπλικάνοι ειδικοί της εξωτερικής πολιτικής υπέγραψαν πρόσφατα ανοιχτή επιστολή, δηλώνοντας ότι αδυνατούν να υποστηρίξουν τον Τραμπ, παραθέτοντας τον “θαυμασμό του για ξένους δικτάτορες”. Όσο, όμως, και αν πολεμείται ακόμη και στο εσωτερικό των Ρεπουμπλικάνων, ο Τραμπ καταδεικνύει την ευρύτατη αποδοχή του σχεδόν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα των ψηφοφόρων του κόμματός του, καθώς είναι εκείνος που εκφράζει καλύτερα τις ανησυχίες, τον φόβο και τον θυμό πολλών αμερικανών για το πολιτικό σύστημα, για την οικονομική στασιμότητα στα εισοδήματα της εργατικής και της μεσαίας τάξης από το 2008 και για την παράνομη μετανάστευση.

Η πολεμική, όμως, κατά του Τραμπ περνάει και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο βρετανικός Guardian, “έχουμε από την μια πλευρά μια υποψήφια που αποζητά την συνεργασία και την αγάπη μεταξύ όλων, και από την άλλη κάποιον που θέλει να χώσει μπουνιές σε κάθε ψηφοφόρο”! Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το σενάριο να βρεθεί ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο τρομάζει κάποιους και αποκαλύπτει τις προθέσεις τους, σε τέτοιο βαθμό ώστε να γράφονται πραγματικά ανοησίες. “Αυτό που μέχρι σήμερα το βλέπαμε σαν κακόγουστο αστείο, θα πρέπει να αρχίσουμε να το συζητάμε”, έγραψε χαρακτηριστικά η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. “Δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε πλέον τον Τραμπ ως κλόουν”, έγραψε με την σειρά της η αυστριακή εφημερίδα Salzburger Nachrichten, προβλέποντας πως, αν τελικά καταφέρει να “αλώσει” τον Λευκό Οίκο, “αυτό θα είναι ολέθριο για τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο, θέτοντας σε κίνδυνο την σταθερότητα της παγκόσμιας τάξης”. Επίσης, αντιδράσεις διεθνώς πυροδότησε η εμφάνιση ενός από τους γιους του Τραμπ, ο οποίος μετέχει ενεργά στην προεκλογική εκστρατεία του πατέρα του, μαζί με “ακραίο” πολιτικό σχολιαστή, στην διάρκεια συνέντευξης σε “ρατσιστικού περιεχομένου” ραδιοφωνική εκπομπή.

Την ίδια ακριβώς στιγμή, στους επικριτές του Τραμπ προστίθενται και “διασημότητες”, όπως ο γελοίος φιλελεύθερος αριστερός υποκριτής Τζορτζ Κλούνεϊ και το τσουλί-πορνίδιο της ποπ μουσικής Μάιλι Σάιρους, με εκφράσεις πάμφτωχες σε πολιτική επιχειρηματολογία και πάμπλουτες σε επίδειξη μίσους και βλακείας. Δεν μπορούμε ακόμη να ξέρουμε μέχρι πού θα φτάσει η ανοδική πορεία του Ντόναλντ Τραμπ. Ούτε αν θα είναι τόσο δυνατός και αυτόνομος στο να χαράξει την πολιτική των ΗΠΑ όπως πραγματικά αυτός θέλει, ή αν τελικά θα υποκύψει στην ισχύ του σιωνιστικού λόμπι που επί δεκαετίες κινεί τα νήματα σ' αυτή την χώρα. Όπως και να έχει, όμως, είναι σίγουρα προτιμότερος από την φανατική φιλοσιωνίστρια Χίλαρι Κλίντον, με τις συγκεκριμένες γεωπολιτικές αντιλήψεις, ορκισμένη εχθρό της Ρωσίας και της Σερβίας, φανατική φιλότουρκη, στενά συνδεδεμένη με τους καπιταλιστές του Βερολίνου και κινούμενη φυσικά όχι με δικά της χρήματα (όπως ο αυτοδημιούργητος Τραμπ), αλλά με ξένα (και άφθονα) λεφτά, τα οποία είναι πιθανόν και “βρώμικα”.

ZHTΩ Η ΝΙΚΗ!

Γιώργος Μάστορας