Ως κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και εμείς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλοι οι νέοι της γενιάς μας. Η ανεργία είναι το κυριότερο πρόβλημα των νέων σήμερα, ενώ όσοι εργάζονται πληρώνονται με μισθούς πείνας, οι οποίοι πιο πολύ παραπέμπουν σε χαρτζιλίκι.

Αναπολώντας τα φοιτητικά χρόνια, σκέφτηκα τους συμφοιτητές μου και την πορεία που έχει ακολουθήσει ο καθένας μας μετά την αποφοίτησή μας. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, πως οι περισσότεροι από εκείνους έχουν φύγει στο εξωτερικό. Αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την χώρα τους, την οικογένειά τους, τους φίλους τους, όλη τους την ζωή για μία θέση εργασίας. Και το χειρότερο όλων, είναι πως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν αποτελεί μία επιθυμητή επιλογή, αλλά μία επιλογή ανάγκης.

Μία χώρα που πλέον δεν παράγει τίποτα, εξάγει τον πολυτιμότερό της θησαυρό… το «μέλλον» της, τις νέες και τους νέους επιστήμονες, οι οποίοι διαπρέπουν σε όλους τους επιστημονικούς τομείς στο εξωτερικό. Δυστυχώς, όμως, αυτό έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω παρακμή της ελληνικής κοινωνίας. Μία κοινωνία που βάλλεται από παντού. Πέραν της οικονομικής κρίσης και της κρίσης των Αξιών, είναι αντιμέτωπη και με το μείζον πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, το οποίο έχει μετατρέψει την καθημερινότητα των πολιτών σε εφιάλτη.

«Γιατί δεν φεύγεις και εσύ λοιπόν;», θα μπορούσε εύλογα να με ρωτήσει κάποιος, μαθαίνοντας τις σκέψεις μου. Η απάντησή μου είναι απλή. Είμαι Έλληνας Εθνικιστής, και πάνω και από το δικό μου όφελος, είναι εκείνο της πατρίδας. Θα δυσκολευτώ πολύ στην καθημερινότητά μου, αλλά ο σκοπός μου είναι ιερός. Πάνω από όλα έχω καθήκον να προστατεύσω την πατρίδα μου και να μην την αφήσω έρμαιο στα χέρια των λαθροεισβολέων, αλλά και των εγχώριων προδοτών. Δε θα τους διευκολύνω απλώς φεύγοντας, αλλά θα μείνω για να αντισταθώ. Είμαστε και εμείς, λοιπόν, ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ένα κατά πολύ διαφορετικό… 

Αντεπίθεση